Jan de Groot werd geboren op 13 september 1939 als 7e kind van de 12 kinderen van Gabriël de Groot (Mergan) en Jacoba de Groot Videler.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jan mocht naar de H.B.S. (Moller Lyceum) en heeft daar 2 klassen met goed gevolg doorlopen, daarna was het tijd voor hem om te gaan werken.
Hij begon op 5 november 1956 bij de ‘Grondverbetering- en Ontginningmaatschappij (Grontmij)’ als administratieve kracht. Hij rondde op 31 juli 1957 zijn cursus ‘Boekhouden voor beginners’ af met een 9 voor Boekhouden.
Hier werkte hij tot 18 november 1957 en nam toen zelf ontslag om direct daarna bij ‘Automobielbedrijf Mazairac’ (General Motors dealer) te beginnen.

 

 

 

 

 

 

 

Jan werkte bij Mazairac tot 11 april 1961, de dag waarop hij woorden kreeg met de eigenaar en het bedrijf kwaad verliet.
Opa de Groot wist nergens van en Jan was bang om met dit nieuws thuis te komen, dus besloot hij meteen te solliciteren en met zowel goed als slecht nieuws thuis te komen.
Hij kon op 17 april 1961 beginnen als ‘Kantoorbediende’ bij ‘Beckers Haardenfabriek N.V.’. Hier werkte Jan tot 31 december 1961.
Op 2 januari 1962 begon hij als ‘Werkplaatsadministrateur’ bij ‘van Rijckevorsel Automobielen’ (Renault dealer).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Later werd het bedrijf Chrysler/ Simca/ Matra dealer en veranderde de naam in ‘Bergse Automobiel Mij B.V.’, Jan was toen inmiddels hoofd boekhouding.

Op 30 september 1974 werd hij officieel aangesteld als Adjunct directeur en op 15 oktober 1981 als directeur (ter vervanging van Dhr. Van Rijckevorsel. Op dat moment was door Talbot Nederland het agentschap reeds opgezegd en waren er diverse gesprekken geweest met verschillende importeurs (zoals BMW, Volvo, Datsun, Fiat enz.). Deze gesprekken liepen steeds vast op de leeftijd van Dhr. Van Rijckevorsel en het feit dat er geen opvolging was. Jan moest daarom de kar vanaf nu trekken, mede door een ongeval van Dhr. Van Rijckevorsel, waardoor deze afgekeurd werd. Er werden nieuwe onderhandelingen gestart met het merk Suzuki, maar helaas is dat ook niet gelukt om mij onbekende reden.
Op 29 januari 1982 werd het faillissement aangevraagd en stond Jan op straat. Door zijn leeftijd was het heel lastig om in die tijd aan een baan te komen (de economie was niet echt heel erg goed destijds) en Jan keek rond of hij zelf wat kon beginnen.
Jan kocht in 1982 ‘Eetsalon Victoria’, behaalde zijn Drankvergunning en heeft enkele jaren met veel succes dit bedrijf gedraaid. Dit waren echter slopende weken/ maanden/ jaren en dat eiste zijn tol. Hij besloot de boel weer te verkopen en ging bij KPN werken als Administratief medewerker.
KPN was toen nog van het rijk, maar Jan voelde zich hier nooit écht thuis. Na enkele maanden kreeg hij een aanbieding van Rien Bartels om in Heerle te komen werken bij een gecombineerd Nissan/ Honda dealerschap. Enkele jaren later werd hij gevraagd door broer Sjaak Bartels om bij hem bij ‘Autobedrijf Centrum’ (Suzuki dealer) te komen werken. Hier heeft hij het tot zijn pensioen volgemaakt. De contacten met Sjaak zijn altijd goed gebleven en Sjaak overhandigde jaarlijks persoonlijk een kerstpakket.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op 28 december 1962 trouwde Jan met Jaantje Hendrickx. Een jaar later werden ze de gelukkige ouders van Gabrie de Groot en 2 jaar later van René de Groot. Ze begonnen op de Dubbelstraat, waar Gabrie geboren is en verhuisden later naar de Augustalaan en daar is René geboren.
Later verhuisden wij als gezin naar de ‘Wilma flat’ in Heiningen, welke toen pas nieuw gebouwd was.
Jan keek altijd uit naar de overkant en vond die huizen zo mooi, dat we na een jaartje neerstreken aan de overkant van de straat. Hier hebben we lange gewoond en was er altijd plek voor onze 2 pleeg broertjes Kader Teibi en Farid Benazzouz.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het was hier altijd een zoete inval en diverse familieleden hebben tijdelijk bij ons ingewoond om verschillende redenen. In 1983 verhuisden we naar de Pastoor Jutenlaan en gingen we boven de Eetsalon wonen, zodat er ’s nachts niet meer op en neer gereden hoefde te worden.
Na de verkoop van de Eetsalon hebben we enkele maanden op de camping moeten wonen, omdat het huis in de Griekenlandstraat nog niet af was. Hier heeft hij tot het laatst toe gewoond.

Jan (mijn pa) wordt door iedereen als aimabele man herinnerd en dat blijkt ook wel uit het feit dat we 2 pleeg broertjes hadden (Kader en Farid). Hij deelde graag zijn successen met anderen, zijn verdriet hield hij meestal binnenskamers. Hij was een echte binnenvetter.
Zijn werk was zijn leven, hij heeft hier ook heel wat uurtjes aan besteed. Allemaal om te zorgen dat wij als gezin niks tekort kwamen. Wij gingen vaak met vakantie, soms naar een appartement in Heist aan Zee, soms ergens in een hotel en later ook met de caravan. Hij genoot dan tijdens die vele vakanties intens van zijn rust en zijn gezin.
Als wij als kind onze vader wilden zien, moesten wij hem opzoeken in de garage. Wij voelden ons daar dan ook al heel snel thuis met als gevolg dat onze moeder ’s avonds vaak alleen was.
Al op zeer jonge leeftijd deden wij allerlei klusjes, zoals administratie opbergen, auto’s wassen, terrein onkruid vrij maken enz. en we deden dit met liefde. Op deze manier waren we dicht bij onze vader en ja we waren al jong besmet met benzine in onze aderen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Als ik de afgelopen jaren iets geleerd heb van mijn pa, dan is het wel het tonen van vechtlust.
Wat heeft hij gestreden. Het was een gevecht waarvan hij wist dat hij die nooit kon winnen, maar hij kon het einde van de partij wel lang uitstellen, veel langer dan de medische wereld ons had voorspeld.
Zijn 80^e verjaardag leek lang onhaalbaar, ook bij hem zelf. Groot was dan ook de blijdschap en verwondering dat hij dit toch nog mocht halen. Hierna ging hij echter heel snel achteruit, zijn vechtlust veranderde heel snel in angst.
Angst voor de dood, angst voor het onbekende, angst voor de strijd te verliezen.

Op 31 december 2019 om 20:30 uur heeft hij zijn oneerlijke strijd verloren, ik ga hem zeker missen!